IK DIE IETS maak in mijn kamer, en gij die het aanschaft voor uw kamer, dat is ecologisch gesproken de meest elegante manier die ik al gevonden heb om brood op de plank te krijgen.
Ik was dus erg blij toen Koen Fillet mij uitnodigde om deel te nemen aan de groepstentoonstelling DE KAMERS VAN ZÉ.
Er staan in de Van Schoonbekestraat in Antwerpen al een poos een aantal huizen leeg en Koen had op een dag het idee om aan de stad te vragen of hij in die panden een tentoonstelling mocht organiseren. Hij mocht een tentoonstelling organiseren.
Donderdag 16 mei om 18u openen we. 'We' zijn: fotografes Ans Brys en Frieke Janssens, beeldhouwers (sculpteurs, 3D-dingen makers) Marc Janssens en Jonas Vansteenkiste, schilder Koen Fillet, en ikzelf: uw absolute lievelingsartiest.
Dan elk weekend open in de namiddag tot en met 19 juni. Iedereen erg welkom, ik garandeer dat er aangenaam en doordacht werk van aangename mensen te zien (en te koop) zal zijn.
Op het moment van dit schrijven heb ik nog niet de hele selectie werken gemaakt. Ik ben namelijk nog dingetjes aan het prutsen en proberen. Meer bepaald: ik probeer te schilderen.
Er doemen uit mijn wezenskern af en toe beelden op waarvan denk dat ze er geschilderd het beste uit gaan zien. Doch: hoewel ik al af en toe min of meer toevallig een goed gelukt schilderijke heb afgeleverd, heb ik in de diepte maar weinig verstand van werken met kleur en verf. Dus terwijl ik bezig ben bots ik op vervelende muren van onkunde, iets wat ik al tekenend niet meer zo vaak tegenkom, ik heb ervaring en truukjes genoeg om onkundes te omzeilen of te sublimeren (of zelfs: de laatste zoveel jaar ben ik zelfs eerder geneigd om opzettelijk hindernissen te zetten of sabotage te plegen zodat er in het proces nog iets te beleven valt).
Maar nu zit ik dus dapper met verf te worstelen en het is maar goed dat dapper worstelen z'n eigen plezier en verdienste heeft, anders was ik gefrustreerd en/of beschaamd aan het worstelen.
Er zullen in DE KAMERS VAN ZÉ voldoende werken zien waar ik gerust in ben, maar dus ook een paar waar ik minder gerust in ben. Nadat ik ze getoond heb zal ik meer weten, of beter kunnen voelen waaraan en waaraf.
En dat zal handig zijn voor de volgende Expo: ALS ER LUCHT IS MOET GE ADEMEN, die na de zomer (12 september tot 6 oktober) loopt in Munte, een schoon lapje landelijkheid bezuiden Gent. Dat wordt een solo-expo, en ik moet het nog wat bevoelen en overdenken, maar ik ben alvast erg zeker dat er een kamertje komt met schetsboeken waar bezoekers met fluwelen pootjes in mogen snuisteren.
Ik laat nog weten waar en wanneer precies ge die handschoentjes moogt aantrekken.
Eerst moet ik nog over een ander ding spreken waarvan ik een dikke fan ben:
TOT ONZE GROTE SPIJT, de podcast waarin Johan Terryn langskomt om mij een of ander spijtverhaal te laten horen, dat we dan euh actief beluisteren en fileren. De eerste reeks was opzettelijk gemaakt als studiemateriaal voor Johans solo-voorstelling TOT ONZE GROTE SPIJT. Daarna zijn we verder blijven doen, ergens begin van de zomer dropt seizoen 3, terwijl ik dit typ zijn we opnames aan het maken.
Ik ben er trots op, niet omdat ik er hard aan gewerkt zou hebben, integendeel, Johan doet al het 'werk', maar ik luister er zelf graag naar en ik heb het gevoel dat we iets zinvols gemaakt hebben, dat we een zeldzaam soort menselijkheid brengen, dat we iets brengen dat nog niet zo veel bestaat, dat we een soort taal spreken die meer gesproken zou mogen worden.
Als het even kan, maak ik graag meer van dat soort dingen.
De eeuwige kwestie is: kunnen we wat zinvol voelt ook economisch zinnig houden?
En dus is Johan sponsoring & partnerships aan het onderzoeken (alle aanbiedingen welkom), we doen ook een soort crowdfunding (check vriendvandeshow.nl), en ik maak per aflevering een tekening of een schilderingske om te verkopen via mijn online winkeltje (www.randallcasaer.com). Wie weet geraken we met dat alles aan budget dat ons kan motiveren om er verder mee door te gaan.
Als het moment daar is, maak ik er reclame voor. Tot het moment daar is, kan je de vorige podcastseizoenen beluisteren op elk van je favoriete platformen, ik link hier spotify, voor het gemak van de grootste gemende deler.
En mocht je het nog niet in huis hebben, er is ook het boek TOT ONZE GROTE SPIJT, met tekeningen! Vormgeving van topkwaliteit alweer door Leen Depooter.
En dan voor we de vergadering afronden nog een voorlaatste ding dat ik graag wil tonen:
Dus ik mocht vorige zomer een installatietje maken in het MUHKA. Het museum voor hedendaagse kunsten in de stad Antwerpen. Tegen het noorden van het land.
Het ding was getiteld IN DE HOEK. Ge hebt er in de vorige nieuwsbrief (lang lang geleden) met veel interesse over gelezen, en misschien zijt ge zelf ook in een hoek gaan staan en in dat geval hebt ge mij daar veel plezier mee gedaan.
Er stond op de muur van het museum geschreven: ga eens in deze hoek staan, en bezoekers werden uitgenodigd om op de muur aan te vinken wat ze in de hoek hadden gevoeld. Er hing een potlood aan een draad om dat op de muur te schrijven.
Ik was namelijk met onderzoek bezig. Het benieuwde mij wat de ervaring was. Omdat ik mij zeer vredig had gevoeld in de hoek. En ik dacht: de meeste mensen zullen zich in een hoek vredig voelen en u vredig voelen is toch iets dat iedereen wenst.
Moet je eens zien wat het geworden is na een paar maand:
Euh!? Dus ge hangt ergens een potlood aan een draad, en ge laat dat een poos gerust, en dan blijkt het bovenstaande gebeurd.
Ik schrok mij een fameuze hoed, "Alleee zeg, dit werk gaat over intuiging en verstilling en we eindigen met een vette bol primaire expressie”. Ik voelde mij eerst misbegrepen en daarna nijg onder de indruk: zo krachtig en vitaal en levend, wild, zot, anti-subtiel en geweldig.
Elk werk is op een of andere manier een dialoog. Ik als artiest doe een voorstel, en gij als ontvanger reageert daarop. Een beetje een rare dialoog natuurlijk, want de veroorzaker is niet ter plaatse en het wederwoord blijft doorgaans ook onuitgesproken. Maar dialoog niettemin.
Bij een interactieve installatie wordt de dialoog een tikkel explicieter.
Als ik mij even socio-filosofisch-artistiek laat gaan, gaat de dialoog in dit geval over wat ik denk dat de wereld nodig heeft, versus wat het id van de wereld wil. En dat de kloof daartussen nogal gapend blijkt.
Desondanks hoop ik stillekes voort te doen.
En qua allerlaatste beslag op uw aandacht een kleine shoutout naar Wim Oosterlinck, regelmatig valt hier via zijn nieuwsbriefplatform een nieuwe lezer binnen. Om de zoveel tijd interviewt Wim iemand over diens drie favoriete boeken, en dat wordt dan een aangename podcast voor boekenliefhebbers.
Beste Randall, hartelijk dank om jouw gedachtenspinsels aan het digitale papier toe te vertrouwen en de wereld in te sturen. Ik hoop zeker eens binnen te springen in Antwerpen! Keep on writing, reading and creating 🙂..
Warme groet, Veerle